"Een rondje om de kerk"
Harmelenaren kletsen bij.
De seniorendag Harmelen gaat het helemaal maken! Dit jaar werd deze dag voor de derde keer georganiseerd en alweer waren er veel meer Harmelenaren en oud-Harmelenaren die de weg naar hotel Stelling wisten te vinden. De organisatie heeft zoveel eer van haar werk dat ze voor de komende jaren aan een seniorendag vastzitten.
Opnieuw dit jaar was de 81-jarige heer A. Koolwijk van de partij. Voor de derde keer had hij de reis helemaal vanuit Drachten naar Harmelen ondernomen. Niet voor niets, want het weerzien met de andere dorpsgenoten is een happening die hij niet wil missen. Er waren dit jaar ook weer een aantal nieuwe gezichten, bijvoorbeeld de broers Frans en Arnold van Veen uit Vlaardingen en Amsterdam, al zo'n jaar of veertig weg uit Harmelen. Zij hadden vroeger een bakkerszaak en een ijsloket op de plaats waar nu Vallen Mode zit. Vooral Frans herkende veel oude bekenden, want hij was degene die vroeger met de bakkerskar brood ventte. Het weerzien met hun oude buurmeisjes Corry Middelhuis- van Dijk en Riet Morsink- van Dijk verhoogde de feestvreugde, want de wagenmakerij van Van Dijk was het speelterrein van alle buurtkinderen. Deze middag werd er een fotoserie gepresenteerd van bekende en vooral veel onbekende foto's van de Appellaan, Tiendweg en Ambachtsheerelaan (vroeger Achterweg). Ook werd er een oude film vertoond met veel markante Harmelenaren. Voor de aanwezigen vele punten van herkenning. Zo herkende Tijmen Hoogendoorn (86) zijn vader op een foto.
De klap op de vuurpijl was echter weer de jaarlijkse toespraak van oud-Harmelenaar Hennie Koppers. Ieder jaar weet hij weer de lachers op zijn hand te krijgen, zo ook deze keer. Op onnavolgbare wijze riep hij enkele bijzondere en allang overleden Harmelenaren weer tot leven zoals Klaas en Luus van de Lit. Dorpsfiguren van het eerste uur. Zij hadden een winkeltje, annex smederij op de hoek de Joncheerelaan/Ambachtsheerelaan en ze waren op z'n zachts gezegd niet al te fris. Hennie vertelde dat Luus tussen de potten en pannen zat te breien en Klaas in een slobberige manchesterbroek van onbestemde kleur, met een pruim achter een dikke wang de klanten te woord stond. Klaas, ondertussen wat etensresten uit zijn snor plukkend. 'Dat hoorde er helemaal bij en was in volkomen harmonie met de roestige ijzerwaren uit z'n smederijtje', zo haalde hij de herinnering op. Hij haalde een minuscuul klein boekje tevoorschijn waarin hun hele administratie stond beschreven. Ook mensen die op de pof kochten werden daarin vermeld. Daarnaast bleek uit datzelfde kleine boekje dat Klaas per dag een gulden aan kostgeld aan Luus moest betalen. Hennie Koppers: 'Klaas en Luus waren hun tijd ver vooruit, want dit boekje was de voorloper van de laptop', zo grapte hij.
Over de aangetrouwde Harmelenaren wist Hennie ook nog wat te vertellen: 'Dit waren de eerste allochtonen, ze konden nergens anders slagen. Vonden toen in Harmelen de ware liefde en kregen daarmee een verblijfsvergunning. Dat is mijzelf ook overkomen: mijn vrouw Ans kon in Bunnik niet slagen en kwam in Harmelen haar prins op het witte paard tegen. Harmelen is dus niet alleen een gastvrij dorp: er wonen ook aantrekkelijke mensen!'
Koppers besloot zijn speech in de hoop dat hij daarmee de aanwezigen nog wat extra stof tot praten had gegeven. Maar daaraan was zeker geen gebrek, want zet een stelletje echte Harmelenaren bij elkaar, dan weet je zeker dat de dominee niet voorbijkomt, ze blijven kletsen. Volgend jaar gaat dat gewoon weer verder, want zo zijn Harmelenaren: nooit uitgepraat!